Vraag en antwoord: Het bespreekbaar maken van een lastig onderwerp
In ‘Vraag en Antwoord’ geven wij antwoord op een ingestuurde vraag welke wordt beantwoord door een van onze specialisten uit het Sociaal Domein. Deze week beantwoorden we de vraag van een Wmo consulent die graag advies wil over het bespreken van een lastig onderwerp met een cliënt.
“Tijdens mijn stage ben ik voor het eerst alleen op huisbezoek geweest. Spannend natuurlijk, maar het was heel goed gegaan. De cliënt was erg aardig en haar dochter ook. Ik heb goed onderzoek kunnen doen en samen zijn we tot de conclusie gekomen dat er anderhalf uur huishoudelijke
ondersteuning nodig is. Er was alleen een ding dat mij dwars zat en dat was de vieze lucht die in het huis hing. Het rook naar urine en ik werd er misselijk van. Ik heb dit niet besproken tijdens het gesprek, dat durfde ik niet. Hoe moet je zoiets nu bespreekbaar maken?”
— Een Wmo consulent
Antwoord van onze professional
”Het onderwerp werd dus niet besproken, terwijl het voor de cliënt in kwestie belangrijk was om mensen thuis te kunnen ontvangen. Een signaal dat zich duidelijk voordoet en te maken heeft met zelfredzaamheid en meedoen, moet kunnen worden besproken, omdat jullie anders niet open communiceren en dat is van belang wanneer je de situatie van de cliënt, wat hij kan en wat hij niet kan, in beeld wilt krijgen. Daarmee is de noodzaak van het bespreken aangetoond. Maar hoe doe je dat dan?
Eigenlijk vind ik dat je de lucht al heel netjes hebt omschreven: de lucht van urine. Dat is een neutrale formulering anders dan “stank” of “pislucht” die, op die manier benoemd, verwijtend over kan komen bij een cliënt. Je had dus eenvoudig kunnen constateren dat je (eigen waarneming) een urinelucht in het huis rook. Je had vervolgens kunnen vragen of de cliënt het zelf ook rook?
Uit deze vraag blijkt al dat het antwoord heel divers kan zijn. Zo had het gekund dat mevrouw dat zelf niet rook. Dan is het interessant of haar dochter het geroken had. Was het dan besproken tussen die twee of durfde de dochter dat niet aan? Misschien is er sprake van incontinentie en is het voor mevrouw nog moeilijk om daarmee om te gaan? In dat geval kan hulp uitkomst bieden. Aan deze veronderstellingen zie je al dat het antwoord op de vraag belangrijk is voor de cliënt en dus voor de consulent. En “gewoon” maar vooral in neutrale bewoordingen bespreken leidt tot het gesprek waarvoor je komt: onderzoeken hoe het staat met de zelfredzaamheid en het meedoen van deze unieke cliënt.”
Heb je ook een vraag?
En wil je daar graag antwoord op van een specialist? Stuur je vraag met je contactgegevens naar info@kenniscentrumsociaaldomein.nl onder vermelding van ‘Lezersvraag Wmo doen’.
